Lezing Kader Abdolah

Ontdek het verleden van Groenlo Duik in een rijke verzameling van meer dan 8.000 foto’s en films. Elke dag wordt een nieuwe oude foto toegevoegd. Deel jouw herinneringen bij elke foto! Bekijk de collectie

GROENLO – Ik hoorde het: “In de Boekenweek komt Kader Abdolah naar Groenlo”. Kader Abdolah, de schrijver waarvan ik twee boeken heb gelezen en tijdens mijn vrije uurtjes even weg kon vliegen uit mijn stoel en met de Perzische gedachtes mee kon deinen. Ik pakte mijn kans en ging naar de bieb om een entreekaartje te halen.

Door: Sverre Vreeman, leerling havo-5 Marianum

Het leek wel alsof het voor veel mensen redelijk normaal leek dat zo’n persoon een lezing zou geven. Dat zal ook wel zo geweest zijn, maar ik voelde het anders. Ik ging er met zenuwen naar toe, maar wel met fijne zenuwen, want nu ging ik dan toch eindelijk een schrijver ontmoeten in het echt. Het was voor mij best spannend.

Ja, en daar stond ik dan….. Te wachten tot Kader Abdolah zijn verhaal kwam doen. Ik zat vooraan. Samen met mij nog ongeveer dertig andere mensen waaronder nog vijf andere leerlingen van Marianum. Nu iedereen zijn plek had gevonden en het gesmoes over Kader Abdolah af was genomen was het dan toch echt zo ver. Daar kwam hij: De Iraanse man die zijn dromen najaagde en het grootste voorbeeld is van een doorzetter.

Hij begon te vertellen en doordat ik vooraan zat kon ik mij helemaal wanen in zijn verhaal. Zijn verhaal sleepte me mee van het vluchten uit de Perzische wereld om te ontsnappen aan de oorlog, tot het schrijverschap wat hem groot heeft gemaakt. Net als iedereen is dit een persoon. Een persoon met gevoelens.

In zijn verhaal beschreef hij zijn reis. Zijn reis waardoor hij is geworden wie hij nu waarschijnlijk is. In dit verhaal kwam vaak het doorzettingsvermogen naar boven en de mooie spirituele verhalen die hij uit zijn gedachtes toverde. Het enige wat hij niet deed, wat ik ook heel logisch vind, is zijn ware gevoel vertellen over die reis. Hij vertelde zijn eigen verhaal alsof het een verhaal was van een reiziger waar hij vanuit de lucht op neer keek en enkel beschreef wat deze persoon meemaakte. Het was dan ook te verwachten dat de leerlingen (waaronder ik) naderhand ook een aantal vragen hadden over zijn gevoel tijdens de reis. Ik merkte dat hij hier prachtige antwoorden op gaf. Alle antwoorden die hij gaf op de vragen van mensen waren bijzonder. Hij vertelde bij ieder antwoord ook klein verhaaltje.

Wat mij teleurstelde deze avond was dat mensen ontzettend vaak het “o ja” of “hé dit komt overeen met wat ik een keer over hem heb gelezen” gedachte hadden. Ook vond ik het jammer dat hij achteraf  in het algemeen bedankt werd. Bij het uitdelen van zijn handtekening bedankten mensen hem niet. Ze wilden graag een handtekening. Ik liep naar hem toe, hij wilde uit automatisme al een handtekening zetten, maar ik vroeg hem iets anders. Ik vroeg zijn hand om hem even een hand te geven en wilde hem nog even bedanken. Ik was hierin blijkbaar de enige.

Alles wat hij vertelde was speciaal. Ik vond het een interessante avond. Het gaf mij ook weer het idee dat niets onmogelijk is. Je doelen bereiken kan altijd. Het gevoel wat hij bij mij achterliet was ontzettend bijzonder. Hij raakte me met zijn verhaal en greep me met zijn ogen die niet verborgen hielden. Hij heeft een bijzondere manier van vertellen die je zelf na de lezing nog lang laat nadenken. De vragen waarmee hij je achterlaat, die hij bij je opwekt. Dat was erg bijzonder.