Toegankelijkheid laat te wensen over

Ontdek het verleden van Groenlo Duik in een rijke verzameling van meer dan 8.000 foto’s en films. Elke dag wordt een nieuwe oude foto toegevoegd. Deel jouw herinneringen bij elke foto! Bekijk de collectie

OOST GELRE – Toegankelijkheid zou de norm moeten zijn; ontoegankelijkheid een uitzondering. De praktijk blijkt weerbarstiger met kreten als ‘levensbestendig wonen’ en ‘op adem komen tijdens een weekendje weg’. BOOG, Belangenorganisatie Oost Gelre en Jan Troost met zijn kompaan Broeder Tuck van het gehandicaptenplatform ‘Terug naar de bossen’ deden de lakmoesproef.

In de Week van de Toegankelijkheid werd dat het hoofdgebouw op recreatiepark Residence Lichtenvoorde. Het is een nieuw gebouw met vergaderruimten op de eerste etage, een zwembad op kelderniveau en een receptie met restaurant op de ‘begane grond’. “Je zou zeggen: een gebouw dat aan de nieuwste eisen voldoet en een gebouw waarvoor de gemeente een vergunning heeft afgegeven. Dan moet het toch goed zijn? Er is een recidence-achtige beeld neergezet met trappen er naar toe. Rolstoelgebruikers moeten een grote omweg maken om er te komen. De trappen en de hellingbanen hebben geen leuning waaraan je steun zou kunnen hebben.”

Wilfried Klein Avink, secretaris van BOOG is afhankelijk van zijn krukken, Jan Troost zit in een rolstoel en Broeder Tuck is blind. In de meeste gevallen hoeven aanpassingen geen grote ingrepen te zijn. “Een rolstoeltoilet zou zo eigenlijk niet moeten heten. Het is een toilet voor iedereen. De kapstok is te hoog voor iemand die in een rolstoel zit, een haakje iets lager is al een oplossing”, merkt Troost scherp op. “Het gaat om het gevoel van bejegening”, zegt Broeder Tuck. Mijn eerste slok van mijn bestelde kop thee was een slok heet water. Attent zou zijn geweest als ze mij een theezakje hadden geboden. Mensen staan er dikwijls niet bij stil.”

Troost noemt meer voorbeelden. Thuis heeft hij zonnepanelen op het dak laten leggen, maar hij kan niet bij de apparaten om de informatie te lezen. Er is al wel het een en ander veranderd. “Vroeger was je een zorgobject, nu een burger. Voor bedrijven worden we nog altijd gezien als kostenpost, terwijl we toch een economische factor zijn. Kijk, het is opa die met zijn familie hier op vakantie gaat, maar met een rollator dan wordt het moeilijk.”